Bericht 4 vanuit Suriname

Eindelijk post, eindelijk gewend!

Vrijdag 26 mei heb ik na lang wachten eindelijk mijn eerste post ontvangen! Heerlijk was het om eindelijk wat van vrienden en familie te horen! Nog fijner was het dat ik de dag ervoor d.m.v. een satelliet-telefoon van een toerist naar mijn moeder en Jeffrey kon bellen. Ik was eindelijk zover dat ik niet meer telkens naar mijn mobieltje wil grijpen (al heb ik die niet eens bij me). Ik kon eindelijk vertrouwde stemmen horen van wie ik al 3 weken niets vernomen had. Dat gaf me zo'n goed gevoel!

Naast dat gebrek aan een mobieltje is het vreemd hoe goed je gewend kunt raken aan het leven hier! Zo is het een gewoonte geworden mijn hangmat en bed te controlleren voor ik ga liggen. Ik word al handig in het koken op een petroleum stoof en lig niet meer wakker van brulkikkers en brulapen! Ik hoef er niet meer over na te denken om netjes op de paden te blijven om slangen te ontwijken, en na een heftige regenbui op de 15 cm naast het pad te blijven op het gras, om niet weg te zakken in de modder. Het kleding en pannen wassen in de rivier is zo gebeurd en dat het drogen een stuk langer duurt vind ik ook niet zo erg meer. De frisse duik in de rivier 's ochtends om half 7 gaat niet meer voetje voor voetje, maar gewoon armen strekken en gaan! Ik hoef zelfs geen surfschoentjes meer aan. Het enige wat niet veranderd zijn mijn paniekaanvalletjes zodra ik iets tegen mijn benen voel! Dan sta ik toch binnen een paar seconde aan de kant te hijgen! Erg lachwekkend. Mijn ogen zijn al wat meer gewend aan het donker en alles doen bij kaarslicht. Ik ben al bijna een getrainde nachtkijker!

Ik kijk ook niet meer op of om bij de kinderen. Het is echt onvoorstelbaar wat die kinderen allemaal doen, kunnen en durven! Ze zien de kleinste vogels en vissen ver weg en de kleinste groene insecten tussen al het groene gewas! Ze vangen vissen en maken ze zelf schoon net als al het andere wild dat word geschoten. Daarnaast zorgen vooral de meisjes vanaf hun 6e/7e voor hun jongere broertjes of zusjes. En waar mijn zusje beweerd dat ik de indianen een stap voor zou zijn met mijn A & B zwemdiploma, duiken de kinderen vanaf 3 al met het grootste gemak het diepe water in en zwemmen de kinderen tussen de 8 en 11 jaar oud zo de rivier over. Een oversteek die ik nooit zal durven maken.

Naast het feit dat ik aan veel dingen gewend ben geraakt, ga ik nu ook ontzettend veel missen: bijvoorbeeld gewoon bruin brood met kaas (ik heb een grote voorraad crackers en leverpastei), aardbeien, appels maar vooral ook chocolade!! Ik zou er bijna een moord voor begaan! Ik zou ook graag wat meer koken en dan mijn eten bewaren in de koelkast! Een stukje fietsen, een hete douche... gewoon de WC kunnen doortrekken.
Ik zou ook zo graag eens even op een weegschaal gaan staan en mijn kleding wassen op 30 graden om te kijken waaraan het ligt dat alles te groot word. Tomatensoep, frietjes of gewoon vlees (gezien ik dat hier niet echt heb). Even in de bank zitten i.p.v. aan deze picknick tafel met houten bankjes en dan lekker naar een filmpje kijken. Of een avondje stappen onder het genot van een glaasje safari (he Joëlle?). Maar ook vooral mijn mobieltje pakken om erachter te komen hoe het gaat met mijn familie en vrienden! Bloemen (nee die zijn hier niet), Thaise nasi, zelf les krijgen, een kopieerapparaat en een stofzuiger! En ook internet om op te zoeken wat ik niet weet! Je gaat zulke gekke dingen zo erg missen dat ik straks denk ik heel anders tegen mijn oventje aankijk als ik daar mijn pizza in leg! Ik denk ook dat ik Jeffrey voor terugkomst een lijstje geef met dingen die in huis moeten zijn! hahaha!

De volgende keer: een lesje Trio (de taal van de indianen)

Dikke kus,

Linda