Bericht 9 vanuit Suriname

1 juli, de dag van de vrijheid
02-07-06

1 juli is in Suriname een feestdag, de dag van de vrijheid. Het is 143 jaar geleden dat de slavernij is afgeschaft. Ik had gehoopt een wat traditioneler indianenfeest mee te maken, maar dat was helaas niet het geval. Toch wil ik jullie graag vertellen hoe een feest er hier uitziet en hoe we daar op school aandacht aan hebben geschonken.

1 juli viel op zaterdag dus hebben we het op vrijdag alvast op school gevierd. De reden van het feest deed er niet zoveel toe, het was feest. De leerkrachten zijn eerder deze week door het dorp gelopen om rijst, vlees en vis te vragen, de kleuters hebben kleding en hoedjes van papier gemaakt en de 5de klas had een lied ingestudeerd. Na de vlaggenparade werd dit lied gezongen en zijn alle kinderen naar de klas gegaan. Ik heb juf Monique geholpen om alle kleuters aan te kleden dat was heel mooi om te zien! Ze zagen er erg leuk uit! Ook hebben we nog een Surinaamse vlag op de wangen van de kinderen gemaakt. Bij gebrek aan schmink gewoon met plakkaatverf! Toen dit was gebeurd zijn alle klassen op het schoolplein in een lange rij gaan staan en hebben we een dorpswandeling gemaakt, terwijl we alle liedjes hebben gezongen die we kenden. We zijn 1 x stil gaan staan bij het huis van de kapitein en 1 x bij de mets (toeristen) om het volkslied te zingen. De toeristen die er waren vonden het prachtig om te zien! Terug op school waren inmiddels de tv, dvd-speler (jaja die zijn er echt!) en de dieselagregaatmotor (om het te laten werken) helemaal geïnstalleerd en hebben de kinderen Pinokkio en Doornroosje gekeken. Er was voor iedereen een bordje eten en een beker (nee niet zo'n zielig plastic bekertje als in NL) stroop (ranja). Nog even wat muziek en toen was de school wel uit. Gelukkig maar want het vliegtuig was inmiddels geweest, had weer een wisseltruc met toeristen uitgevoerd en na 2 weken eindelijk weer post gebracht. Zoals gewoonlijk weer een bericht van Jeffrey en mama, maar dit keer ook een bericht van mijn lieve vriendinnetje Joëlle. Daar was ik echt heel erg blij mee!

Zaterdag begon het feest gelukkig niet al te vroeg, maar er was al wel heel veel voorbereiding aan vooraf gegaan. Een feest hier draait om harde muziek, maar vooral heel veel casiri! Casiri is een drank die word gemaakt van cassave. De cassave wordt geschild en geraspt en de dikke brei die je dan hebt moet in een pan worden gesmolten. Dat proces duurt 8 uur. 8 uur staan de vrouwen met een soort roeispaan in een heksenketel te roeren en als dat klaar is hebben ze uiteindelijk denk ik 1,5 emmer casiri. Het moet zo lang omdat er blauwzuur in de cassave zit, 1 slok/hap daarvan en je bent zo dood! Dat moet er dus eerst uitgekookt worden. Het resultaat is wel dat de cassave gaat gisten en er dus alcohol ontstaat.
Tijdens zo'n feest krijg je van iedereen casiri. Iedereen loopt met een emmer en pan, grote soepkom of soort bak en wordt er met grote scheppen casiri uit de emmer in de pan gedaan en moet je de pan leegdrinken. Je mag niet weigeren en iemand die jou geeft, geef jij terug. En dat blijft zo maar doorgaan. Het resultaat: een dronken dorp... ook veel dronken kinderen. Dat is heel raar en eerlijk gezegd helemaal niet leuk. Toch moet je zoiets eens hebben meegemaakt. Ik ben er even bij gaan zitten, heb wat gedronken, ben door een indiaan ten dans gevraagd op Spaanse countrymuziek, kreeg een speculaasje in de vorm van een molen (ach Nederland ik mis je wel hoor!) en ben toen naar huis gegaan waar ik een 13 jarige leerling stomdronken aantrof. Hij brabbelde maar raak terwijl ik hem naar huis bracht. Thuis heb ik me gebaad en omgekleed en ben naar de nuchtere toeristen gevlucht. Ik was net op tijd uit het dorp. Want een feestje is hier niet geslaagd zonder een fikse vechtpartij...

Je zou bijna denken dat ik gewoon in een Nederlands café zat... Op zondag ging het feest nog even door, maar vanaf maandag zal het leven hier hopelijk weer normaal zijn...

Kus, Linda